sinameki

umulmadık kazada ölen birinin ardından onu gerçekten seven iki kişinin nazikçe toplayışı gibi evi. öpüp uykuya yatırır gibi ateşi yeni düşmüş çocuğunu. kitapları kutulamak, gidenin ince fularını bir kenara ayırmak, öyle.

kurt gibi açlığına rağmen önündeki yemeğin her bir malzemesini, ne olup nereden geldiklerini düşünüp; acizliğe karışan o garip haz ile şükrünü buhara karıştırıp tadını almak gibi. uzaktan izleyip her anını ezberlediğin o kadını yamacında bulmak gibi sessizce. tabaktan yayılan kokuları içine çekmek, ilk lokmanın kıymetine usulca varmak, öyle.

yaşamak dediğin bu anlara evrilmeli. hayati tehlikede hissetmedikçe kendilerini, böyle delice koşuşturmaz hayvanlar.