bu mutsuz olmaklar, beni sakinleştirdi. her şeyi olağan karşılıyorum. bundan memnunum.
 yazın kalan yarısını, beyoğlu'nda balkonu olmayan bir evde, karpuz yiyerek geçiriyorum.

İnsan, hayatı boyunca halledemediği yere geri döndürülür. İnsan hayatı boyunca bir diğer aşamaya bir öncekini aşmadan geçemez. Orada karşılaştığı kişilerin ve şeylerin ömrü dolsa dahi (onlar bir başkalarının yaşam anlarına geçeceklerdir) kişi halledemediği yere bu sefer başka insanlar ve şeyler dolayısıyla yeniden döndürülür. Allah bu aşılana kadar; günler, yıllar boyunca, ısrarla, insana aşması gerekeni hatırlatacak; onu arzu ettiği yere, aşması gerekeni tamamlamadan geçirmeyecektir. Kişi ayırdına vardığı, fark edebildiği, uğraştığı sürece dileğine yaklaşabilir. O arada ömürden zaman geçecektir. Bu yüzden bazen kişi, arzusuna varamadan ya yorulup vazgeçecek; yahut yaşamı sona erecektir. Bir yere yahut şeye ulaşmak, onun için gereken yolda yapılması gerekenleri görebilecek ve uğraşabilecek yetiye varılmasıyla mümkündür. Defalarca başına aynı şeylerin geldiğinden şikayet etmemeli insan. Her şey kendi zamanını kollarken; kişi o zamanda olması gereken kendine ulaşmakla yükümlüdür. 

 kayısı açar, badem açar, bana biri "geçer" desin.

Bazı şeyleri anlamakta ve yaşamakta ve bilmekte zorlanan; hassas, kırılgan ve yabanıl bir ruhum. Ruhum saydam ve görüngen. Kalbimin üzerindeki katman ve deri. Saydam ve görüngen. 

Herkesin gayet kolaylıkla, bir rutin içinde ilerlettiği bazı şeyleri anlamakta ve onlara adapte olmakta çok zorlanıyorum. Herhangi bir ilerleme olmuyor bunda.

Bazı şeyleri hissetmeye fevkalade meyilliyim fakat. İnsanların bazen uğraştığı hissetmeye o şeyleri. Kendimde buluyorum bir şeylerde buluyorum kendimde ve yaratılmış olmamda buluyorum. Hassas ruhum, kalbimin üzerindeki katman ve deri. Saydam ve görüngen. İkisi aynı şey? Geçirgen mi demeliyim?

Bazen anlamadan hıçkırıklara boğuluyorum. Bunu birkaç defa yaşadım. Bir insanın, bir erk kişinin tepkisinde. Mesela aniden sırt dönmelerde. Tamam, peki'lerde. Sinirlenmelerde. Bunlar benim kalbime acı veriyor. Bunu tamir etmeye uğraşıyorum. Bana böyle acı vermemesi lazım. Kendimi korumalıyım ve de. Bunun sebebini sorguladım. Önce çok hıçkırarak ağladım. Bazen herkesin içinde. Bazen erk kişiler şaşırıp kaldılar çünkü anlamadılar ne yaptıklarını veyahut yaptıklarının böylesine tahribat yaratacağını. Normal birinde yaratmazdı belki ama benim içimi deşiyordu. İçimi deşmeseydi eğer, kendimi tutabilirdim. Kalp fiziksel olarak da acıyan bir organ. Benimki öyle. Her ne ise. Bunu sorguladım, bunun çocuklukla çok yakın bir bağı olmalı. Neden böyle? Babamla olan ilişkiden ve boşluktan. Olabilir. Sonra bir de çok korkuyorum bazen. Ölmekten, kaybetmekten hiç korkmuyorum. Bazen öyle yapayalnız ve çıplak ortada kalmaktan korkuyorum. Her söz ve her oluş sanki tersine dönecekmiş gibi bir korku. Olmuş olanın da öyle olmayacağı korkusu. Bunu sorguladım. Bunun da çocuklukla çok yakın bir bağı olmalı. Bunu tam bulamadım. Burada baba dışında da birçok kişi ve şey devreye giriyor olmalı. Tedirginlik. Bu da fiziksel olarak kalbe değiyor. Bu, bana bir cesaret ve güven de veriyor. Kendi yalnızlığımla ilerleme güdüsü ve Yaradan'a bağlılık. O var, beni korur ve ben ilerlerim. Ama korkuyorum. İnanç, hayat alaşağı olurken. İnanç. Her şeyden beni çekip çıkarabilir. Buraya yoğunlaşmalıyım.
Hassas ve yabanıl bir ruhum. Bazen hem böyle, hem de bir yetişkin olmama çok şaşırıyorum. Elifcim diyorum. Senin için görüngen...  Ona şefkatle sarılıyorum.

Ay ben senin beneğini görmüştüm. O küçük beneğini. Oraya kıvrılsam...
Kaç gün geçti. Kocamandın. Uyudum. Bir kısmın yitmiş. Kaç gün boyunca ben. Uyudum.
Ay. Dolunaydın. Göremedim. Uyudum. Sanki yıllar boyunca.
Ay. Ben senin beneğini görmüştüm. Çok uzaktaydım. Buradan. Oraya kıvrılsam... Küçücüğüm.
Yerim yokmuş gibi. 
Oraya. 
Kıvrılsam.

Ne ağaç kovuğunda, ne bir köhne koltuğun kenarında. Yerim yokmuş gibi. 

Küçücüğüm.
Ay.. 

her şeyi ütüledim. her şeyin geçişini gördüm kendi üstümden yıllar boyunca. 
eşini ve çocuğunu sevmeyen kadınlar nasıl ütülüyor onların kıyafetlerini? bunu daha uzun yazacağım. kendime bir kere sinirlenmiştim yakınlarda. sonra hemen vazgeçtim. 
elifcim bu gömlekler eskirken üstünde...
bazen kendime ait olmayan bir oyuktan geçiyorum. bir tünel?
korkmuyorum. neden korkayım ki? korkmuyorum yazarken ben, korkmuyor muyum?