Bugün, eskimiş kıyafetlerim ve 22. sahne sebebiyle canım sıkıldı. "Her şey yoluna girer, her şeyin bir çaresi vardır, rahatlıkla hallolur, canını sıkma lütfen..." Bunu ve türevlerini bana diyecek birilerine, yanlarında bunun güvenini hissettiğim birilerine artık daha çok ihtiyacım oluyor.

 saçını kestirmişsin. biraz daha beyazlamışlar. yordu beni rüyalarım.

rüyamda. bilgisayarımın ekranı öyle hiçbir şey yokken, kendi kendine büzüşüp kenarlardan çatlamaya başlıyor. yumuşak ama kırılgan bir nesne gibi. üzülerek bakıyorum. göz göre göre elimde can veren bir kazazede gibi. son anda, buna katlanamayacağımı düşünerek kapatıyorum katlıyorum ekranı. korkularım. arttı. sanıyorum. bu rüyayı şimdi anımsıyorum.

 ben bu kibirli hali, kendimden biliyorum. kendimi acıttığım gibi.

onlar.
muhabbet ilerledikçe
sana özel hayatın hakkında sorular soracakar
bir takım sorular

babam hep "keşke" diyordu.
bıraktım.