"Yaşam konusunda bir fikrin vardı; içinde bir inanç, bir beklenti yaşıyordu; eylemlere, acılara ve özverilere hazırdın. Ama yavaş yavaş anladın ki, dünya hiç de senden eylemlerde ve özverilerde bulunmanı istemiyor; yaşam, kahraman rollerine ve benzeri şeylere yer veren bir kahramanlık destanı değil, insanların yiyip içmeler, kahve yudumlamalar, örgü örmeler, iskambil oynamalar ve radyo dinlemelerle yetinip hallerine şükrettikleri rahat bir orta sınıf evidir.”

Herman Hesse bunları dedi diye siz rahatladınız mı bilemem. Ben bazen rahatlıyorum. Çoğunlukla da mutsuzlanıyorum bilhassa hava yağmurluysa filan. (Mutsuzlanmak kelimesinin telifini tam burda alıyorum.) Kendisi bu resmi, böyle sözler etmeden önce mi yaptı, onu da bilmiyorum. Madem sistemden kaçamıyorduk; keşke anaokulunda arkadaşım olsaydı bu adam diyorum bazen. Ben o yaştan sonra caymıştım çünkü, ağaçları maviye boyamak hevesinden.