hiçbir şeye heves duymamanın nostaljik ve romantik bir karşılığı da yok. sinemada ışıklar kapandı bugün. koca salonda üç kişiydik. dört. dört kadın. o ışıklar kapanınca duyduğum (yıllar önce) hissin kenarından geçen fakat yine de beni heyecanlandırmaya yeten (bir an) bir his duydum. bu uzaktaki his bana geri geldiğinde, birazcık mutlu oldum.
hayatta şu an, karşılıklı aşık olanların ve bunu doyasıya yaşayanların dışında kaybolmuş hissetmeyen biri var mı diye merak ediyorum.