Bir yeri anlamaya yetecek kokuları kaybetmekten korkuyorum. Bu nerede olduğumu algılayabilmem için bana gereken iç derinliği sağlıyor. Kokuların içime sinebilmesi yani. Son birkaç senedir bunun azaldığını düşünüyorum. Bir yeri kokusuyla algılayabilmenin yani. Diyorum ki bu doğalar mı yeterince vahşi değil? Acaba yine Karadeniz'e gitsem, orada içim dolar mı? Bu durumda iç hislerimi kaybetmekten korkuyorum esasen. Çünkü yerler kokuları ile var olduklarında hislerim de onlarla yüksek bağlantılar kurabiliyordu. Artık pek öyle değil. Birçok yer birbirinden ayırt edilemeyecek biçimde zihnimde. Bazı yerler diyelim. Umutlu olmak istiyorum. Kendimi güvende hissettiğimde, güvenle sevildiğimi hissettiğimde mesela hislerim daha açığa çıkıyor. Bir şeylere bakmak o zaman, içime daha dokunuyor. Acaba yerlerin derinliğini tedirginliğim mi bastırıyor? Bilmiyorum. Bunun için de sigarayı mı bıraksam.. Ne yaptıysam kendime yaptığım gerçeği ile yüzleştim kısa zaman önce. Bu laf olsun diye tonlarcası duyulandan değil. İdrak edilenden bahsediyorum. İçinden çıkamadığımda verdiğim tepkilerin hepsi, distile edildiğinde kendime zarar içeriyordu. Bundan vazgeçmiş durumdayım.