Bir yere geldim. Önceden bildiğimin bilgisiyle önceden bilmediğimin ayırdına vararak. Bilmeye ne lüzüm var hem, her an kendi malumuyla geliveriyor. Bunu seviyorum. -"bundan korkmuyorum" yazacaktım. bu kelimeden bahsetmek istemiyorum- 
Dün. Dün müydü? Dündü. Zamanın kendi seyri ve insanın yaşamından çalmadan ilerlemesi... İstanbul dışında olduğum her yerde beni şaşırtıp sevindiriyor. -Bach'ı Handel sandım bir an.- Dün. Öyle yerlere gittim ki. Biçimsiz köylere ve kimsesiz kumsallara yazın parlak sevimsizliğini hala hatırlatan fakat bomboş sahillere. 'Pelitköy' bunu da unutacağım. Karışacak diğer yerlerle ve sonra ben bir şey yazarken yine tostoparlak oraya iniverecek bir tarafıyla. Hangi tarafı? Orada üşüdüm ve durdum öylece. Santander'de durduğum sahillere gitmemi anımsattı. Fakat orada okyanus vardı deli dalgalar ve de. Burası ise denizde sakin kıyıda debdebeli idi. Bizim insanımıza benziyor galiba tabiatımız da. Uzunca minibüs bekledim rüzgarda. Hangi yönden gelen hangi dolmuşla nereye gidebileceğimi kestiremedim. Tekrar merkeze varıp köylü pazarına gittim. Eve döndüm gün batarken. Çantamda yumurtalar, brokoliler.. Her şey ne kadar uzun böyle... Zaman. Gün batımının koltuklara vuruşunu sevdiğimi itiraf etmem uzun sürmedi kendime. Günün deniz üzerinden ayrılışını aramıyorum o saatten beri. Yine döneceğim, batımına.
Şimdi, kendisi için açmış yalnız bir barı uyandırdım. Bana turşu ve zeytin de verdiler. Kitap bitmek üzere. Bitmesin istiyorum. Evimde bir yaşam var İstanbul'da. Bu sürsün istiyorum ben burada sürerken. Yabancı olmaktan böylesine korkarken hep bilinmeze sürüklüyorum hayatımı ve bu bana iyi geliyor. Bu nedir?
Evvelden öykünürdüm. Artık öykünmüyorum. "Bu insanlar burada benim için mi bekliyor?" diyesim geliyor sonra. Diyorum ki, ama bana zeytin ikram ettiler ve üzerine kekik de serpiştirmişler üstelik. 
Öykünmebeni.
Senaryoya biraz bakabildim bu sabah ve bu bana şahane geldi. Ezandan biraz evvel uyanıyorum ama sonraki iki saat çıkmıyorum yataktan.

14 Şubat 23
Ören