Ben kendim, kendim olma aşamasına yaklaşmış buluyorum kendimi. Umarım bu buluş halinde kendimi kandırmıyor yahut buluş aralarında fire vermiyor; ilmek kaçırmıyorumdur. Ne kadar örersem öreyim ardından; kaçırılan ilmeği fark ettiğim yahut bunu fark etmeye mecbur olduğum an -ki bu ne ayan, ne kemiğe yakın bir andır- tüm örüngümü bırakıp, kaçırdığım o yere dönmek, orada bir süre durmak, onu tamir etmek, üzerine kanaat ve sabırla yeniden örmek zorunda kalacağım. Buna ne kadar üzülsem ve hayıflansam da o vakit, bu kaldığım yerden yeniden örüşte de bir yenilik ve fark ediş bulacak yahut, bu buluş umuduna yeniyetme bir neşe içinde kanacağım.