"Öğlen vakti öyle saatlerce, camın arkasından durup sokağa bakıyor. Yaşı da genç. Oysa bir şeyler yapsa"
Şu bir şeyler yapsa lafı ne kadar kolay söyleniyor başkaları için. Hepimiz yaşam uzmanı kesiliyoruz yaşayamadıklarımızla.

Estonyalı bir adam, dün kafede tanıştık. Tanışmadık, zorla kendini tanıttı ve başladı: Türkler, İstanbul'da filan, ne kadar mutsuzlar. Sokakta bir müzik çalıyordu, güzeldi de, dinlemiyorlar. Çalışmıyorlar, Starbaks'a gidiyorlar. Burger King dolu. Bu kafeye gelmiyorlar ama. Oysa bir şey yapsalar.. Kendimce geveledim önce. Spotifay'dan dinliyorlardır müziklerini. Evet insanlar mutsuz fakat bunun nedenleri var dedim. Sonra devam etti. Çok duygusallar dedi. Her şeye kızıyorlar, beklemeden cevap veriyorlar falan. Buna ben duygusallık demezdim dedim. Pek dinlemedi, belli ki sadece söylemek istiyordu. Oysa onlar beklerlermiş bir gün. Ne için tam anlayamadım. Adama gittikçe sinirlenmeye başladım. Fakat sinirlenmek iç mesaimden yiyor benim, bu sebeple bunun dozunu ayarlıyorum artık. Esasen üşeniyorum da sinirlenmeye her neyse. Elin Estonyalısı diye geçirdim aklımdan. Üç kuruş döviziyle burada havasını atabiliyor.  Oturduğu sandalyeye önce poşet seriyor. Ellerini siliyor sürekli. O eliyle benimle tokalaştı. Depresyonda herkes diyor. İki aydır buradayım diyor. İki ayda İstanbul yaşam eleştirmeni kesilmiş diyorum içimden. Muhtar muhtar bir şeyler söylüyor bilmem ne mahallesindeymiş, seçimlerden filan bahsediyor. Hiçbir cevabım bir fayda etmiyor adama. O konuşurken ben çantamı toplamaya başlıyorum. İçimden geçiriyorum ben eskiden ayıp olur diye bu hareketi yapamazdım. Canım dişime gelince fakat, ne güzelmiş canı dişine gelmek. Canımla dişim arasındaki mesafe çok kısaldı yaş aldıkça diye düşünüyorum. Bay bay sana ezik Estonyalı. Ezikliğiyle bize yukarıdan bakabilen tükürükler saçarak. Üzgünlüğümüzün ilik seviyesine geldiğini düşünüyorum merdivenden çıkarken. Hesabı verirken garsonla konuşuyorum. Bana da aynılarını söylüyor diye başlıyor garson, Hollanda'dan mı ne gelmiş...