karaköy'den kadıköy'e giden vapur yolculuklarında eğer ortalık tenha ise ikinci katta bir yere uzunca bir müddet oturuyorum. vapur iskeleye yanaşmaya yakın ayağa kalkıp az evvelki yerimi iyi bir açıdan görebilecek karşı bir uzaklığa geçip kısa zaman önceki benden kalan o boşluğuma bakıyorum. bunda beni kendime yaklaştıran iç gıcıklayıcı tatlı bir hüzün buluyorum fakat gerisini tanımlayamıyorum.